(Toevoeging aan pagina 75 van het Pijndans boek)
Huisartsen, therapeuten, medisch specialisten….iedereen waarschuwt je om slechts één oplossing tegelijk te doen. Je moet tenslotte weten of het werkt. Maar wat als dat precies is wat niet werkt?
Wanneer je jouw arts, de specialist of therapeut ziet, zullen zij jou een bepaalde behandeling voorstellen. Je moet deze behandeling een bepaalde tijd doen en dan evalueer je de resultaten.
Daar ben ik het als wetenschapper mee eens.
Dit is waarom:
Als wetenschapper die onderzoek doet, hebben we een hypothese: deze oefening helpt chronische rugpijn binnen 3 maanden te overwinnen.
Natuurlijk kan de oefening een voedingssupplement zijn, een medicijn, een operatie, een programma….. wat je maar kan bedenken. Chronische rugpijn kan worden vervangen door elk ander type pijn of aandoening.
Als je eenmaal bezig bent met de behandeling, zijn er controlemomenten om te kijken of je het goed doet en of we in de gewenste richting gaan. Na drie maanden (in mijn geval) komt er een evaluatie en dan wordt ofwel de behandeling voortgezet (hypothese klopt) ofwel komt er een andere vorm van behandeling (hypothese verworpen en ingeruild voor een andere).
Dit is hoe onderzoek werkt. En het liefst werken we in een gecontroleerde omgeving zodat er maar één factor verandert. Zo kunnen we het effect van deze specifieke factor meten.
We werken met het menselijk lichaam, dat wetenschappelijk gezien een open systeem is. We kunnen niet alle variabelen controleren. We kunnen één factor (de behandeling) onderzoeken en deze in de loop van de tijd veranderen, maar na verloop van tijd kunnen ook andere aspecten van ons leven veranderen. We kunnen onze baan verliezen, wat zoveel stress veroorzaakt dat de behandeling daardoor niet werkt. Niet omdat de behandeling verkeerd is, maar simpelweg omdat onze omgeving is veranderd. Er is geen controle over de variabele factoren die de uiting van pijn in ons lichaam beïnvloeden. Wij zijn een levend mens en geen gecontroleerd chemisch onderzoekslaboratorium.
Daarnaast is chronische pijn niet zomaar pijn die op een specifieke plek in je lichaam wordt gevoeld. Chronische pijn is een systeem. Het is een systeem dat alle delen van je lichaam gebruikt om te overleven. Het wordt veroorzaakt door je hormoonstelsel, je immuunsysteem, je stresssysteem, je spijsvertering enzovoort. Maar het heeft ook invloed op deze systemen. Het is een evenwicht gebaseerd op de dringende noodzaak om te overleven. Je overlevingsinstinct is erg sterk en daarom is dit systeem van chronische pijn erg sterk. Zolang je lichaam ervan overtuigd is dat je deze specifieke balans nodig hebt om te overleven, blijft het in deze chronische pijnoverlevingsmodus (de pijndans).
De complexiteit van dit systeem kan precies de reden zijn waarom een simpele behandeling of medicijn niet werkt. De behandeling werkt mogelijk niet op het hele systeem, maar slechts op één aspect van het systeem, waardoor het systeem het resultaat kan overschrijven en binnen de veilige grenzen van het chronische pijnsysteem blijft (de pijndans).
Betekent dit dat je alles tegelijk moet doen?
Dat is een vraag die ik niet kan beantwoorden omdat ik twee meningen heb. Zoals de wetenschapper in mij zegt: resultaten moet je kunnen meten. De chronische pijnpatiënt in mij heeft een totaal tegenovergestelde mening. De chronische pijnpatiënt in mij wil het resultaat, maakt niet uit hoe.
Als chronische pijnpatiënt ben ik volledig en volkomen wanhopig geweest. Op een gegeven moment deed ik alles wat ik maar kon bedenken tegelijk. Artsen en therapeuten vertelden me dat ik niet zou weten wat werkte. Maar ik dacht: “Wat maakt het uit WAT werkt? Als er maar IETS werkt”.
Het interessante was dat deze wanhoop modus van 'alles tegelijk' eigenlijk de meest effectieve behandeling was.
- Misschien komt het doordat je aan alle onderdelen van het systeem tegelijkertijd werkt?
- Misschien is het een schok voor het systeem?
- Misschien bevatten alle oplossingen samen die ene oplossing die voor mij werkt?
- Misschien werkten alle oplossingen in synergie en bereikten ze meer dan alle afzonderlijke oplossingen afzonderlijk?
- Misschien is het gewoon een kwestie van geloven?
Ik weet het niet, maar het werkte.
Vooral de synergie theorie is interessant. Wat als de combinatie van verschillende behandelingen en oplossingen nodig is om het gewenste resultaat te bereiken? Dan zal het niet werken om één oplossing tegelijk te doen, zoals doktoren aanbevelen.
En zelfs als er niet zoiets bestaat als synergie, waarom is het dan zo'n probleem om verschillende behandelingen en verschillende oplossingen te combineren? Het belangrijkste is dat het goed werkt. Voor ons telt het eindresultaat, niet de manier om het te krijgen.
En ook al doe je te veel verschillende dingen en werkt 65% niet en 35% wel. Het resultaat is dat het werkt. Waarom maakt het uit als je niet weet welke behandeling de werkende 35% is?
En als je echt de exacte 35% wilt weten die werkt, kun je altijd terug werken. Verwijder behandelingen één voor één en kijk welke je moet behouden om te voorkomen dat de pijn terugkomt. Maar dan werk je in ieder geval vanuit het pijnloze resultaat.
Mijn advies zou zijn:
Begin met één behandeling of budget oplossing (kleine veranderingen zijn gemakkelijker te verwerken dan één grote verandering) en voeg dan een andere behandeling of budget oplossing toe. Als je die eenmaal hebt beheerd, voeg je er nog een toe. Blijf dat doen totdat je een verandering bereikt.
Als een budget oplossing niet goed voelt of je jou er slechter door voelt, sla deze dan over. Ga door, werk aan jezelf en blijf kleine dingen toevoegen, desnoods schrap je wat. Ga daarmee door totdat je verandering voelt.
Vier het resultaat. Geef jezelf de tijd om je aan te passen en geniet van de resultaten.
Begin dan pas met het verwijderen van behandelingen om te zien welke voor jou nodig zijn.
